Yazar: Kerem ALPARSLAN (12 Yaşında)
Bir akşam sincap çok acıktı,
Hızla koşup kilere baktı.
Ama ne görsün, bomboştu dolabı,
Sonra kara kara düşünmeye başladı,
Komşularından yiyecek ödünç almalıydı.
Gitti, en varlıklı komşusunun yanına,
Tıklatıverdi kapıyı hızlıca.
Açınca kapıyı sordu ona,
“Bana biraz yiyecek verebilir misin acaba?”
“Zırnık koklatmam sana, hadi başka kapıya.”
Gitti, orta halli komşusunun yanına,
Tıklatıverdi kapıyı hızlıca.
Açınca kapıyı sordu ona,
“Biraz yiyecek verebilir misin acaba?”
“Zırnık koklatmam sana, hadi başka kapıya.”
Gitti, daha yoksul komşusunun yanına,
Tıklatıverdi kapıyı hızlıca.
Açınca kapıyı sordu ona,
“Biraz yiyecek verebilir misin acaba?”
“Hadi gel içeri, her zaman yer var soframızda.”
Sincap teşekkür edip sofraya oturdu,
Yemeğini iştahla yemeye başladı.
Ama yerken düşüncelere daldı,
Bu komşusunun hep az yemeği vardı,
Öyleyse onu neden sofraya almıştı?
Sordu aynı soruyu ona da,
O da gülümseyerek cevap verdi ona,
“Ben bu durumumdan dolayı elimdekinin kıymetini bilirim,
Zaman zaman senin gibi ben de aç kalabilirim,
Ama bazen kişi zenginleştikçe hırsıyla unutuyor bunları.”
Sincap oradan çıkarken bir ders almıştı,
Bazen kişi zenginleştikçe hırslanırdı,
Elindekinin kıymetini anlamazdı.
Ama malı mülkü azalınca,
Elindekilerin kıymetini anlarlardı.
Bir karar verdi sincap ve üç kovuk buldu,
Birincisine o hafta yiyeceklerini koydu,
İkincisine ise gelecekte yiyeceklerini koydu,
Üçüncüsüne ise etrafındakilere paylaşmak için koydu,
Zorda kalanlara, bunları bulamayanlara yardım etmek için…