Yazar: Ayşe Hümeyra Göcek (13 Yaşında) Şef Editör: Bilge Özsoy
Çocukların neşesi, hayvanların sesleri.
Ağaçların hareketlenişi, çimenlerin uğuldayışı,
Doğanın huzuru, insanların uyumu.
Hepsi birleşmişti, Huzur ormanlarında.
Birliktelik içindeydi canlılar her şeye rağmen,
Bozulmamıştı Dünya gibi, yaşıyordu bu orman.
Kimse istemezdi bir aksilik, çabalardı bunun için
Ellerinden geleni yaparlardı, yeni dünya adına.
Ama bir engel çıkmıştı karşılarına, devlet adında.
Ağaçları kesmek istiyorlardı, gelişim amacıyla.
İlerlemek istiyorlardı, diğer ülkelere yetişerek
Bozmak istiyorlardı dengeyi, neden acaba?
İnsanlar çabaladılar, engel olmak için.
Bozulmasını istemediler doğanın dengesinin.
Yaşam kaynaklarına bağlıydılar, aksini istemezlerdi.
Ama Dünya’da nerede kaldı ki böyle bir eşitlik?
Kestiler ağaçları, bozdular dengeyi.
Sesi kesildi hayvanların, uzaklaştılar toplumdan.
Üzgündü çocuklar, sessizdi insanlar.
Yok muydu bunun çözümü?
Kısa süre içerisinde, başladı hastalıklar.
İnsanlar huzursuzdu artık
Alamayacak olsalar da ormanlarını, neşelerini
Devlet de fark etti, ama artık çok geçti…
Denge sarsılmıştı, insanlık bozulmuştu.
Petrol, plastik, doğal gaz etkenlerin başındaydı.
Yoktu ki doğallık, huzur, neşe, anlamsızdı gerisi.
Düşünmeye başladılar çözüm, belki vardır diye.
Sonra çıktı devlet karşılarına, şaşırttılar insanları
Özür dilediler, dediler vardır çözüm yolu
Dediler insanlar, ne gerekiyorsa yaparız
Getirelim o zaman fideler, kendi ormanımızı yapalım!
Geldi fideler, başladı insanlar dikmeye.
Kısa sürede çevrelendi etraf fidelerle.
Zamanla düzeldi denge, mutluluk bulundu.
Kimse değildi pişman, getirdikleri doğa sayesinde.
Artık huzur dönmüştü geri, kötülük ermişti sona
İnsanlar hatırladılar tekrardan, doğanın mucizelerini.
Eski düzene başladılar, devlete şans verdiler artık.
Herkes eski mutluluğu bulmuştu, olması gerektiği gibi…
Comments