Yazar: Sibel Özbey (11 Yaşında)
Şef Editör: Bilge Özsoy
9 ay sonra bir Güneş doğdu,
Adını annesi koydu.
Güneş’in en sevdiği hayvan kuş oldu,
Annesini hep yordu.
Günlerden bir gün annesi bir ders vermek istedi,
Ev sanki bir hayvanat bahçesi
Annesi kuş hiç sevmezdi,
Ama Güneş hep “Kuş!” diye başının etini yerdi.
Bir gün yanına bir dede geldi,
Anneye tohum verdi,
Bu tohum sihirliydi,
Tohum sayesinde kuşlar Güneş’le beraber susacak idi.
Kadıncağız buna çok mutlu olmuştu,
Bu dedeye karşı bir borç olmuştu
Olsun, sonuçta bir çare bulunmuştu,
Tohumu verdikten sonra herkes susmuştu.
Artık kadın çok rahattı,
Bir gün bir yumurta çatladı
Kadıncağız korkudan çığlık attı,
“Yine mi ses?” diye yakındı…
Kadın “Yoruldum,” dedi içinden.
Sesten gürültüden
Ne yapacağını bilemedi kadın
Canı artık çok sıkkın…
Çözülmez dediği sorun çözülmüştü,
Ama içine bir sıkıntı düşmüştü
Sesi özlemişti çünkü.
Artık ev ıssız bir yere dönüşmüştü.
Çözüm arıyordu yine,
Ne yapsa bilemedi gene.
Geldi aynı dede,
Bu sefer bir düdük verdi eline.
Bu düdük bu sefer ne işe yarayacaktı?
Düdüğü çaldığında ev eski hâline dönecekti.
Kadıncağız mutluluktan ağlamıştı,
Ne yapacağını bilememişti.
Artık neşesi yerine gelmişti,
Herkes eski hâlindeydi,
Evin bu hâli herkesi şenlendirmişti
Herkes mutlu bir şekilde hayatına devam etti...
Comments