Yazar: Zeynep Hazal Sancar (9 Yaşında)
Editör: Hatice Hiranur Babur (12 Yaşında)
Annem bir gün kahvaltıyı hazırlarken ben de televizyon izliyordum. Televizyonda annesi kızının sınavdan çok yüksek bir puan aldığını öğrenince ağlamıştı. Çocuğunu öpüp kucaklamıştı. Aklımdan “Annelerimiz bizim sınavdan çok iyi bir not aldığımızı görünce ağlıyorlarmış demek ki,” diye geçirmiştim. Annem, o sırada beni kahvaltıya çağırmıştı. Yemekte sucuklu yumurta ve buz gibi bir limonata vardı. Kahvaltımı bir güzel yedim.
- Anne ellerine sağlık, çok güzel olmuş.
- Afiyet olsun kızım. Bu arada alışveriş merkezine gideceğiz, hazırlan.
- Tamam anne. Giyeceğim kıyafetleri verir misin?
- Sen artık büyüdün, kendin kıyafetlerini seçip giyinebilirsin.
- Tamam, ben kendim giyinirim anne.
Üstümü giydim ve yakut kırmızısı arabamıza bindik. Alışveriş merkezine doğru yol aldık. Alışveriş merkezine geldiğimizde kendime bir oyuncak, anneme de kıyafet almıştık. Tam arabaya binip hareket etmeye başlamıştık ki teyzem aramaya başladı ama annem araba kullanacağı için cevap vermedi. Teyzem bir daha aradı, annem bu sefer cevap verdi. Neden bu kadar aradı ki teyzem? Annemle biraz konuştu. Annem ağlayarak “Bu olamaz,” dedi. Bu arada demeyi unuttum, teyzem benim sınıf öğretmenim. Şimdi annemin ne için ağladığını anlamıştım, sınıfta çok yüksek bir not aldığım için ağlıyordu tabii ki… Annem bana sarıldı ve öptü arabayı yan tarafa çekip. Arabadan indik. “Taziye Yeri” yazan bir yerin içine girdik. Orada bir sürü insan vardı. Dayım, teyzem, babam, halam, amcam ve sayamadığım birçok insan buradaydı. Her yerden ağlama sesi geliyordu. Demek ki herkes benim için ağlıyordu. Yüksek bir not aldığım için! Bunları gördükten sonra dedim ki: tebrik için teşekkürler.