Yazar: Masal Naz BARLAS (12 Yaşında)
Editör: Meryem NEFES (10 Yaşında)
Şef Editör: Yağmur KARACAN
Günün ilk ışıklarıyla uykumdan uyandım. Olacaklardan habersizdim ve yaşamın sona ereceği o günün çat kapı gelebileceğini bilmiyordum.
O sabah babam ekmek almam için bakkala gönderdi beni. Bakkala doğru yürürken gürültüler kulağıma çalınmaya başladı ama ne olduğunu çıkaramadım. Çıtır çıtır ekmeğin kokusu burnumda tütmeye başlamıştı.
Tam bakkala ulaşmışken bakkal amcayı dükkanı kilitlerken gördüm. Telaşlıydı ve çok korkmuş görünüyordu. Beni orada görünce “Burada ne arıyorsun, hemen ailenin yanına git! Çabuk!” diye bağırdı bana. Çok korktum ve ağlayarak eve koştum.
Eve ulaştığımda annemler apar topar evden çıkıyorlardı. Yüzlerine bakınca kötü bir şeyler olduğunu anladım. Annem, kardeşimi kucağına aldı ve benim de elimi sımsıkı kavradı. Normalde eli sımsıcacık olan annemin eli şu an buz gibiydi. Evden ayrıldık. Babam, güvenli bir yer arıyordu. Annemle babamın arkasından peşi sıra ilerliyorduk.
Her şey normal giderken şehir merkezinin oralardan gürültülü bir ses duyuldu. Her taraf dumanla kaplanınca anladık. Bomba atılmıştı. Çığlıklar içerisinde koşmaya başladık. Bütün insanlar çok korkmuştu. İki bina arasında kuytu bir yer gördük ve oraya sığındık. Uzun bir süre orada bekledik. Ondan sonra bombardımanın ardı arkası kesilmek bilmedi. Saatler süren bomba yağmuru tüm Gazze’yi yakıp yıkmıştı. Bombardımanın durduğu bir an etrafa baktım. İnsanların çoğu yere yığılmıştı, çığlıklar içerisinde yardım istiyorlardı. Birkaç beyaz araç bulunduğumuz bölgeye geldi.
O sırada annemin başucunda uyuyakaldım. Büyük ihtimalle saatlerce orada oturmaktan sıkılmıştım. Gözlerimi açtığımda ise bembeyaz bir odada buldum kendimi. Sonra anladım. İnsanları hastaneye getiriyorlardı.
Birkaç saat sonra hastanedeki insanların konuşmalarına kulak kabartarak neler olduğunu öğrendim. İsrail adında bir ülke, bizim ülkemize bomba atmış. Savaş olmuş. Bombalar insanlara çarpmış, ülkeyi yakıp yıkmış. Bir sürü insanın yaşamı sona ermiş.
Annem böyle giderse çok uzun yaşayamayacağımızı söyledi bana. O yüzden hastanenin dışına asla çıkmıyoruz. Ancak dediklerine göre hastane de kesin bombalanacakmış. Hiç kimse hayatta kalamayacakmış. Bunu duymak beni üzüyor. Yaşamak istiyorum ben çünkü. Daha çok küçüğüm. Atılan bombalar evimi yok etmedi sadece, geleceğimi de yok etti. Artık geleceğime dair hiç umudum kalmadı. Okula gidemiyorum, eve gidemiyorum, arkadaşlarımı ya da akrabalarımı göremiyoruz. Onlara ne oldu bilmiyoruz. Çok korkuyoruz. Keşke birileri bize yardım eli uzatsa.
Comments