Yazar: Kerem ALPARSLAN (12 Yaşında)
Editör: Gözde Nur ÖZDEMİR (13 Yaşında)
Şef Editör: Yağmur KARACAN
Tonton Amca koltuğundan kalkıp evinin önüne çıktı ve gölü seyretmeye başladı. Kısa, tombul, mavi gözlü ve beyaz sakallı çok şirin bir adamdı. Bu yüzden herkes ona “Tonton Amca” diyordu. Tonton Amca göl kıyısındaki bir kasabada yaşıyordu. Bu kasabadaki evler tek katlı ve ahşaptandı.
Tonton Amca gölü seyrederken birdenbire bugün çocukluk arkadaşını ziyaret edeceğini hatırladı. Hemen telaşa kapıldı. Bunu nasıl unuturdu? Randevuya yetişmek için derhal yola çıkmalıydı. Atına atlayıp dağların arasından geçen yola varmıştı ki orada ne görsün? Gideceği yolu nehir kendine yatak yapmıştı! Dağları dolaşırsa yolculuk günlerce sürerdi. Nehre aradan çekilip ona yol vermesi için yalvarsa da ikna edemedi. Mecburen dağlara yöneldi.
“Hey dağlar! Beni elden ele taşıyıp arkadaşımın şehrine götürür müsünüz?”
Dağlar cevap verdi:
“Götürürdük ama hiç hâlimiz yok. Kuraklık bizi çok etkiledi. Her birimize birer kilo bereket bulursan seni götürürüz.”
Tonton Amca bunu kabul edip hızla kasabaya döndü. Bereketi nereden bulacağını düşünmeye başladı. Sonra aklına bir fikir geldi. “Bereket güzel bir duygu gibidir. Çünkü her güzellikte bir bereket vardır.” dedi kendi kendine. Öyleyse güzel şeyler yaparak bereket bulabilirdi. Yakınındakilere selam verip aldı, hâlini hatırını sordu. Hayvanlara da yiyecek verdi ve bunlardan azar azar bereket kazandı. En sonunda yeteri kadar bereketi toplamayı başardı ve tekrar dağlara gitti.
Tonton Amca, “Dağlar, istediğiniz kadar bereket getirdim. Şimdi beni arkadaşımın şehrine götürür müsünüz?” diye bağırdı.
Dağlar da “Teşekkürler Tonton Amca. Vee evet, şimdi seni arkadaşının şehrine bırakabiliriz.” dedi.
Böylece Tonton Amca dağlara bereketi saçtı ve dağlar birden yemyeşil oldu. Bitki ve ağaçların kokusu etrafa yayıldı, orman kuş cıvıltılarıyla doldu. Dağlar da Tonton Amca’ya teşekkür edip onu elden ele taşıyarak arkadaşının şehrine götürdüler. Tonton Amca tam varmıştı ki bu sefer de arkadaşının evine giden yolu evler kapatıyordu. “Ben şimdi arkadaşımın randevusuna nasıl yetişeceğim? Diğer yolu dolaşmak çok uzun sürer.” diye sızlandı.
Evler ona cevap verdi:
“Merak etme Tonton Amca, biz sana yol veririz.”
Evler kenara çekilip Tonton Amca’ya yol verdiler. Tonton Amca buna sevinip hızla yürümeye başladı ve arkadaşının evine zamanında yetişebildi. Arkadaşıyla güzel vakit geçirdikten sonra yine dağlar aracılığıyla eve döndü. Koltuğuna oturduğunda arkadaşını görebilmek için neler yaptığını düşündü ve kendi kendine “Arkadaşlık tıpkı yaşam gibi, uğruna her şey feda edilebiliyor.” dedi.